Η κρίση (μας;), η χώρα (μας;), και εμείς…

Η ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κράτους εκτάκτου ανάγκης, τα δύο τελευταία χρόνια επιτίθεται στους εργαζόμενους και τη νεολαία λαμβάνοντας μέτρα που ουσιαστικά θεσμοθετούν τη διάλυση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και κατάκτησης.

Μέτρα όπως: το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, οι απλήρωτες υπερωρίες, η απόλυση στον πρώτο χρόνο δουλείας χωρίς αποζημίωση, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης, η επιβολή υψηλών φόρων [χαράτσι ακινήτων της ΔΕΗ, αύξηση ΦΠΑ κτλ], η μείωση των μισθών και συντάξεων, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, η μείωση στο μισό της αποζημίωσης απόλυσης, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων.

Επίσης, η ίδια πολιτική, προκειμένου να εναρμονίσει την εκπαίδευση με την αγορά έρχεται να θεσμοθετήσει και να μεγεθύνει τη μαύρη πλευρά του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αυτή της εισαγωγής των επιχειρήσεων στα μαθήματα και στην έρευνα και της παραχώρησης της διοίκησης των πανεπιστημίων σε αυτές, καθώς και τη δημιουργία “νέου τύπου” εργαζομένων με τη κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, την εντατικοποίηση και την ατομικότητα.

Οι όλο και καινούργιοι κύκλοι δημοσιονομικών μέτρων όμως δεν κατάφεραν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση και μείωση του χρέους όπως επανειλημμένα υπόσχονται οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής τάξης. Η κρίση που διανύουμε, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι τέτοιου μεγέθους που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, πέρα από περιοδικό φαινόμενο στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αποτελεί μια δυναμική κατάσταση η οποία δεν επηρεάζει μόνο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά επαναπροσδιορίζει και τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Έτσι, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το αποτέλεσμα μιας νέας συμφωνίας της εγχώριας και μέρους της παγκόσμιας αστικής τάξης, προκειμένου η πρώτη να διατηρήσει τη θέση της και η δεύτερη να μη ρισκάρει μέρος των κερδών της μέσω μιας επικείμενης ελληνικής χρεωκοπίας. Αυτή η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο όπως “εθνική ενότητα”,”εθνική σωτηρία”, “σωτηρία της πατρίδας”, το οποίο πάτησε πάνω στην ήδη καλλιεργημένη εθνική συνείδηση, όχι μόνο έγινε αποδεκτή από το 50% του κόσμου,αλλά μπόρεσε και να συμπεριλάβει από “σοσιαλδημοκράτες” μέχρι και φασίστες. (Ο νέος υπουργός υποδομών Μάκης Βορίδης υπήρξε μέλος της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ)

Όλη αυτή η ρητορική για τη “σωτηρία της χώρας” είναι το λιγότεροαποπροσανατολιστική. Δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Δεν θα βγούμε όλοι μαζί ως χώρα από την κρίση. Από την κρίση θα βγούνε ή οι “από πάνω” μέσω της συνεχόμενης υποτίμησης της εργασίας μας ή ΕΜΕΙΣ μέσω της ανατροπής τους.

Σε όλη αυτή τη συγκυρία ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει μείνει ουδέτερος. Ξεκινώντας από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5 Μάη 2010 και συνεχίζοντας με μία σειρά κοινωνικών αγώνων όπως αυτός της Κερατέας και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι αγώνες είχαν ένα κοινό τόπο: συγκρούστηκαν συνολικά με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Όλοι αυτοί οι αγώνες κατέληξαν και κορυφώθηκαν στο κίνημα των πλατειών και την πλατεία συντάγματος, όπου εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκεντρωνόταν για εβδομάδες, με αιτήματα ενάντια στο μνημόνιο, την κυβέρνηση αλλά και κάθε συνεχιστή της πολιτικής της. Αποκορύφωμα της λαϊκής οργής αλλά και της κρατικής καταστολής, ήταν η περικύκλωση της Βουλής στις 28 και 29 Ιουνίου. Το κράτος έδειξε ξεκάθαρα πόσο φοβάται τη λαϊκή αντίδραση, καταστέλλοντας με τον πιο βίαιο και ξεδιάντροπο τρόπο τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι αγώνες όμως συνεχίστηκαν με καταλήψεις διαρκείας σε εκατοντάδες σχολεία και σχολές, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων από εργαζομένους, με απεργίες διαρκείας και με αυθόρμητες εκρήξεις λαϊκής οργής κατά τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου. Για να καταλήξουμε στην τελευταία γενική απεργία της 19 και 20 Οκτωβρίου. Μια από τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολίτευσης τόσο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων όσο και στη συμμετοχή εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των μικροϊδιοκτητών στην απεργία. Η κυβέρνηση τρομοκρατημένη από το μέγεθος του λαϊκού ξεσηκωμού επιστράτευσε ακόμη και παρακρατικά στοιχεία με στόχο τη διάσπαση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος.

Σε αυτά τα πλαίσια, το αίτημα του να πέσει η κυβέρνηση δεν είναι αρκετό. Το αστικό πολιτικό μπλοκ βλέπουμε ότι έχει ήδη συσπειρωθεί και οργανωθεί. Από την πλευρά μας, βλέπουμε επίσης πως η μαζικότητα από μόνη της δεν αρκεί. Χρέος μας είναι να απαντήσουμε με οργάνωση και ενότητα με όλα τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας (συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, λαϊκές συνελεύσεις). Οι δυνάμεις της αριστεράς χρειάζονται τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κινηματική συσπείρωση προκειμένου να σταματήσουν τη συνεχιζόμενη εργασιακή υποτίμηση και κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλει αυτή η πολιτική.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική, που μέσω της αναδιανομής του πλούτου, της βαριάς φορολόγησης του κεφαλαίου, της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, της εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, θα στοχεύει στην λαική εξουσία.

• Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων. Ισχυρό φοιτητικό κίνημα σημαίνει ελπίδα και δύναμη όλης της κοινωνίας.

• Συμμετέχουμε στην δημιουργία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, την Πέμπτη 24/11 στις 19:00 στο κτίριο του εργατικού κέντρου.

“Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική”

Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Με βάση το παραπάνω είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πολυτεχνείο:

Δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων,

Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα,

Δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών,

Δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και

Δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος.

Αλλά:

Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας αξιοπρεπή ζωή και λευτεριά και

Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης,

Είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του ιστορικού Πολυτεχνείου,

Είναι η σύνδεση των αγώνων εκείνης της γενιάς με τους αγώνες της δικιάς μας γενιάς, για ίδια πολλές φορές αιτήματα.

Όμως η φράση “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα, φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.

Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα τα σχεδίαζε η Επταετία! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.

Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-“απάτη”; Ένα τύπο αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι, οι δικτατορίες περισσότερο από αμερικανόφερτες ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσουν οι ισχυροί στους κινδύνους ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης των ανίσχυρων κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.

Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζει αντισυνταγματικά μέτρα (απολύσεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας), δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Όταν στηρίζεται η ιδέα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση τεχνοκράτες τη διακυβέρνηση ουσιαστικά εκφυλίζουν την πολιτική σαν όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας από μεριάς μας. Ακόμα και όταν οι αποφάσεις μας εκχωρούνται σε κέντρα αποφάσεων εκτός συνόρων καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό αλλά βαθειά αντιδημοκρατικό. Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση των ισχυρών να κάνουν τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα υπέρογκα κέρδη τους.

Κάποιος άλλος, λοιπόν, σήμερα πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία…

Τα ζήτημα όμως είναι να μη παγιδευτούμε στα “δημοκρατικά” διλήμματα που μας θέτουν οι αντίπαλοι (“ευρώ ή δραχμή”, “Γιωργάκης ή Σαμαράς”), αλλά να τα θέσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουμε. Έτσι, οφείλουμε να αγωνιστούμε για:

ΨΩΜΙ: Τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας”, μας στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.

ΠΑΔΕΙΑ: Ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.

Ή ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!!!

Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε τα παραπάνω είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες μας και όσον αφορά το σύλλογό μας, οι Γενικές μας Συνελεύσεις, όπου αποφασίζουμε συλλογικά τη δράση μας και συντονίζουμε τους αγώνες μας για να υπερασπίσουμε όσα μας ανήκουν. Η παρουσία όλων μας και η ενεργός συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες είναι αυτή που διασφαλίζει ότι οι αγώνες μας θα έχουν αποτέλεσμα και θα είναι νικηφόροι. ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…!!!

• Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων!

• Μπλοκάρουμε κάθε διαδικασία εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου, ξεκινώντας από την εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος Ε&Τ Υπολογιστών στις 21-23 Νοεμβρίου!

• Συμμετέχουμε στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα στις 17 Νοέμβρίου!

  
  

Εμπρός! Στο δρόμο έξω αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται.

Σήμερα κιόλας, μπορεί να ‘ναι πολύ αργά (Μπέρτολ Μπρεχτ)

Ψήφισμα για τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη

Μετά την απόφαση ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Αγγλία Γαλλία και ΗΠΑ, ξεκίνησαν την στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη. Το βράδυ του Σαββάτου, αμερικανικό πολεμικό πλοίο εξαπέλυσε πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ κατά της Λιβύης. Οι δυνάμεις αυτές, αλλά και μικρότεροι πρόθυμοι «συνέταιροι» ετοιμάζονται να μοιραστούν την δόξα του «απελευθερωτή» της χώρας από τον δικτάτορα Καντάφι.

Τα υποκριτικά λόγια τους για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα δεν πρέπει να ξεγελάσουν κανέναν! Στην πραγματικότητα, οι παραπάνω χώρες έχουν τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία προσδιορίζουν την στάση τους. Αυτό που θέλουν είναι να ελέγξουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Λιβύης και να δημιουργήσουν ένα νέο προτεκτοράτο.

Οι επαναστατικές δυνάμεις τις Λιβύης, μόνες τους μπορούν να ανατρέψουν το καθεστώς και να τραβήξουν οριστικά το χαλί κάτω από τα πόδια του καθεστώτος, όπως έγινε σε Αίγυπτο και Τυνησία.Σε διεθνές επίπεδο, η μοναδική δύναμη που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τον επαναστατημένο λαό της Λιβύης είναι η έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων και της νεολαίας.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον εξεγερμένο Λιβυκό λαό που δίκαια αγωνίζεται για την ανατροπή του καθεστώτος. Οι εξεγέρσεις του Αραβικού κόσμου να εξαπλωθούν, διεκδικώντας όμως πραγματικές ελευθερίες και όχι το πέρασμα από ένα αυταρχικό καθεστώς στην νέα οικονομική και πολιτική υποδούλωση!!!

· Καμιά στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη

• Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στην επέμβαση και καμιά απολύτως διευκόλυνση επίγεια, εναέρια ή θαλάσσια.

Ψηφίστηκε από:

• Διοικητικό Συμβούλιο συλλόγου φοιτητών τμήματος Ε&Τ Τηλεπικοινωνιών

ΠΟΙΟΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ;;;

Η απάντηση είναι προφανής για όσους παρευρέθηκαν στην αίθουσα Ι4 την Τρίτη 22/3 κατά τις 2:30. Η αίθουσα ήταν γεμάτη και οι συμφοιτητές που βρίσκονταν σε αυτή, ζητούσαν να ξεκινήσει επιτέλους η διαδικασία.

Αυτό το οποίο οι καθυστερούσε τη διεξαγωγή της συνέλευσης ήταν η στάση των παρατάξεων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Μια στάση η οποία ήταν για μία ακόμη φορά στάση σαμποταρίσματος, στάση απαξίωσης καθώς όχι μόνο δεν καλούσαν τον κόσμο στη ΓΣ, αλλά τον απέτρεπαν κιόλας προεξοφλώντας τη μη διεξαγωγή της. Στο τέλος αποχώρησαν από την αίθουσα καταδικάζοντας και καταγγέλοντας ως «παράνομη» τη διαδικασία.Η στάση αυτών των παρατάξεων επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά το ρόλο τους μέσα στα Πανεπιστήμια που δεν είναι άλλος από την κάμψη της αντίστασης των φοιτητών σ’αυτη τη θύελλα αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.

Παρόλο που υποκριτικά τάσονται υπέρ του καταστατικού και των θεσμών γενικότερα, απαξιώνουν συνεχώς τις συλλογικές διαδικασίες. Στην πολιτική παρέμβαση που ασκούν μέσα στις σχολές αυτές οι δυο παρατάξεις, δυστυχώς δεν περιλαμβάνεται η κινητοποίηση για τις ΓΣ του συλλόγου. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις τους γίνονται μαζικά στα...πάρτυ και στα κλαμπ!

Τα παραπάνω κάνουν τον καθένα να αντιληφθεί μια πραγματικότητα. Πως υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δε θέλουν ο σύλλογος να ενημερωθεί και να κινητοποιηθεί για τις ραγδαίες εξελίξεις σε παιδεία και εργασία.

Εμείς σαν Αριστερή Ενότητα αγωνιζόμαστε και παρεμβαίνουμε για μαζικές, δημοκρατικές γενικές συνελέυσεις! Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που έχουν οι συλλογικές δαδικασίες και καταδικάζουμε όσους υποβαθμίζουν και θέτουν εμπόδια στη λειτουργία των Γ.Σ.το σημαντικότερο όργανο πολιτικοποίησης και λήψης αποφάσεων του συλλόγου!

"ΕΥΔΟΞΕΣ" ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ...

Την προηγούμενη εβδομάδα λάβαμε όλοι ένα mail απο τον εύδοξο αναφορικά με τη δήλωση συγγραμμάτων για το νέο εξάμηνο. Το mail αυτό, λίγο πολύ απειλούσε ή καλύτερα προειδοποιούσε τους φοιτητές πως σε περίπτωση που εσκεμμένα ή όχι, κάνουν λανθασμένη δήλωση συγγραμμάτων θα τους επιβληθούν όλες οι νομικές κυρώσεις που προβλέπονται.

Συγκεκριμένα,στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,εφαρμόζεται το προκλητικό ψαλίδισμα των δωρεάν συγγραμμάτων από εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας. Προβλέπεται σχηματικά ο κανόνας 1μάθημα =1σύγγραμμα = 1διδακτικό εγχειρίδιο. Στις περισσότερες σχολές, το 1 σύγγραμμα έως τώρα σήμαινε τη λήψη, 2, 3 ή και 4 βιβλίων, που είτε κάλυπταν από κοινού την ύλη του εκάστοτε μαθήματος, είτε είχαν εναλλακτικό ή παραπληρωματικό -πλην απαραίτητο- προς το κύριο εγχειρίδιο ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι πλέον οι φοιτητές θα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν από την τσέπη τους τα αναγκαία, πέραν του ενός, βιβλία. Πηγαίνει έτσι η λογική της μετακύλισης του κόστους στο φοιτητή ένα βήμα παραπάνω. Αυτο αποτελει ενα μικρο δειγμα της επιθεσης που δεχεται το δημοσιο Πανεπιστημιο, στα πλαισια της εκπαιδευτικης αναδιαρθρωσης, η οποια κομματι κομματι εφαρμοζεται.

Όπως φαίνεται, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «αγωνίζεται» για να αλλάξει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Μνημόνια, περικοπές μισθών και συντάξεων, εργασιακή επισφάλεια και μαύρη εργασία, απελευθέρωση ωραρίων, ξεπούλημα δημοσίου πλούτου και… μέσα σε όλα αυτά Πανεπιστήμια επιχειρήσεις! Έτσι λοιπόν, η υπουργός Παιδείας μίλησε ξεκάθαρα για την ανάγκη οικονομικής αυτοτέλειας των Πανεπιστημίων. Το νέο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου, η νέα εργασιακή πραγματικότητα στο όνομα της ανάπτυξης, απαιτούν φοιτητές-πελάτες, δίδακτρα και εταιρίες-χορηγούς μέσα σε αυτά, οι οποίες θα ‘εκταμιεύουν’ και τα ανάλογα ανταλλάγματα γι αυτούς! Στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου απαιτείται το κράτος να απαλλαγεί πλήρως των ευθυνών του από τη χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης...

Η απάντηση μας πρέπει να είναι ηχηρή! Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται με ξεκάθαρο τρόπο να προβάλει τα αιτήματα του: Παλεύουμε για τη μη κατάθεση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου.Καμία περιστολή του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου!

Ψήφισμα για μεταφορές

Η μετακίνηση των φοιτητών απο και πρός το πανεπιστήμιο πραγματοποιείται με λεοφωρείο των ΚΤΕΛ. Τα δρομολόγια ειναι άναρχα και μη συνεπή, και τις περισσότερες φορές δεν συμπίπτουν με τις ώρες πραγματοποίσης των μαθημάτων.Για τους φοιτητές που δεν επιλέγουν το λεοφωρείο οι μετακινήσεις απο και προς το πανεπιστήμιο γίνονται επικύνδινες κυρίως τις βραδινές ώρες, αφού δεν υπάρχει φωτισμός ούτε πεζοδρόμια!!Η μετακίνηση με το λεοφωρείο αποτελεί μια μη συμφέρουσα οικονομικά λύση.. Η κάρτα απεριόριστων μετακινήσεων, αξίας 30€ μινιαίως και η μείωση του εισητηρίου στα 0,60€ (πριν κάποιους μήνες) κατόπιν παρέμβασης του πρύτανη ,δε φαίνεται να έλυσαν το πρόβλημα. Η μίσθωση λεωφορείου ήταν μέσα στις προεκλογικές υποσχέσεις του πρύτανη.Στις ερωτήσεις μας σχετικά με τη μίσθωση του λεοφωρείου απαντάει κάθε φορά με διαφορετκές δικαιολογίες, με αποτέλεσμα να μην έχει υλοποιηθεί ακόμα τίποτα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

Μίσθωση λεοφωρείου απο το Πανεπιστήμιο και δωρεάν μεταφορά όλων των φοιτητών-τριών απο και προς το Πανεπιστήμιο.

Προτείνουμε:

Παράσταση διαμαρτυρίας του συλλόγου στην Πρυτανεία την Τρίτη 22/03/2011 στις 12:00 π.μ.

Ψηφίστηκε από:

• Σύλλογος φοιτητών τμήματος Οικονομικών Επιστημών

Ακτιβισμός κατά την διάρκεια της ορκομωσίας

Κείμενο που μοιράστηκε στους παρευρισκομένους:

Μετά το πανεπιστήμιο, τι;

Το πρώτο που θέλουμε να κάνουμε σε αυτό το κείμενο είναι να συγχαρούμε όλους του πτυχιούχους φοιτητές και τις οικογένειές τους που τόσα χρόνια μόχθησαν, στερήθηκαν και αγωνίστηκαν σκληρά να κατακτήσουν το πτυχίο τους και να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή τους. Τα συγχαρητήρια μας λοιπόν και καλή σταδιοδρομία σε αυτή την νέα προσπάθειά σας για εργασιακή καταξίωση για την οποία ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Δυστυχώς, από την πλευρά μας αναγκαζόμαστε να κάνουμε αυτή την παρέμβαση μια τέτοια μέρα, γιατί η μοναδική περίπτωση να βρούμε κάποιους από τους υπεύθυνους είναι μόνο στις φιέστες και στις γιορτές που στήνει κάθε τόσο η Διοίκηση του πανεπιστημίου. Επίσης επιλέξαμε αυτή την μέρα για να μάθουν όλοι οι πραγματικοί ενδιαφερόμενοι (γονείς, φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι, πολίτες της Τρίπολης) κάποια πράγματα για το πανεπιστήμιο.

Παρ’ οτι έχουν περάσει εννέα χρόνια απο τη πρώτη μέρα λειτουργίας του Πανεπιστημίου, κάποια καίρια ζητήματα όπως στέγαση-σίτιση-μεταφορές παραμένουν άλυτα μέχρι και σήμερα. Το παρόν ακαδημαϊκό έτος αντιμετωπίσαμε νέα μείωση της χρηματοδότησης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί συμβασιούχοι καθηγητές ΠΔ/407 να απολυθούν, μαθήματα επιλογής να κοπούν και οι ώρες διδασκαλίας να μειωθούν.Έτσι υποβαθμίζεται η ποιότητα των σπουδών και του πτυχίου μας αφού οι σχολές ουσιαστικά υπολειτουργούν.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη οχι μόνο για το δημόσιο πανεπιστήμιο εποχή, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Η είσοδος της χώρας στο Δ.Ν.Τ από το ΠΑΣΟΚ, εκτίναξε τη φτώχεια και την ανεργία, έριξε την οικονομία σε χρόνια ύφεση και οδήγησε την κοινωνία στο μεσαίωνα. Η ανεργία των νέων σήμερα αγγίζει το 39% και των γυναικών το 17,8%. Η παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων και το καθεστώς των "ελαστικών" απολύσεων αναμένεται να εκτινάξουν σύντομα την ανεργία πάνω από το 1 εκατομμύριο. Ακόμη, το Μνημόνιο προβλέπει περικοπές 500 εκατ. ευρώ το 2012 στα ήδη χαμηλά επιδόματα ανεργίας.Τα κυβερνητικά μέτρα αντί να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, ανακυκλώνουν προσωρινά τους ανέργους.

Επιπλέον, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούνται και αντικαθήστανται με ατομικέςή επιχειρησιακές,με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μη μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.Παράλληλα οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η ανασφάλιστη εργασία δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα.

Αυτές είναι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση. Καλούμαστε όλοι, φοιτητές και νεολαία να διεκδικίσουμε δυναμικά τα δικαιώματά μας. Εμείς σαν Αριστερή Ενότητα, αλλά και ανένταχτοι φοιτητές επιλέγουμε και παρεμβαίνουμε στις “κοινωνικές” εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου, ώστε να αναδεικνύουμε προβλήματα του Πανεπιστημίου αλλά και κοινωνικά ζητήματα , αντί να τα κρύβουμε πίσω από χρωματιστές κορδέλες και λαμπερές εκδηλώσεις. Στην κοινωνία της επισφάλειας και της ανεργίας επιλέγουμε το δρόμο της αμφισβήτησης.