*κείμενο από το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων της αριστερής ενότητας
Διανύουμε
μία περίοδο, ύστερα από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και
τη νίκη του στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η οποία βρίσκει τη
ριζοσπαστική αριστερά σε μια κατάσταση αμφισβήτησης των προηγούμενων
βεβαιοτήτων, αλλά και αναζήτησης μιας νέας, αντιπαραθετικής προς το
κυρίαρχο, αφήγησης. Η λάθος στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη, που
υποτίμησε τους αρνητικούς συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε
συνδυασμό με τη λογική του κυβερνητισμού, οδήγησε σε μια κατάσταση όπου ο
ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να εκπροσωπεί ένα πάρα πολύ ασαφές κοινωνικό μπλοκ,
χωρίς προσανατολισμό και σχέδιο σύγκρουσης με την ΕΕ και τις πολιτικές
της. Ένα κοινωνικό μπλοκ, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να
αποτελέσει τον φέροντα οργανισμό μιας δυνητικής ρηξιακής διαδικασίας.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα αποδέχτηκε τη λογική
του «ευρωμονόδρομου» και ενσωμάτωσε την αφήγηση που θέλει να μην υπάρχει
εναλλακτική διέξοδος από την κρίση για τους λαούς. Αυτό το θατσερικής
εμπνέυσεως ΤΙΝΑ, το οποίο υπερασπίζεται πλέον επιθετικά, ήρθε να βάλει
ταφόπλακα στο ηχηρό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης
Ιούλη και να το μετατρέψει σε ένα «ΝΑΙ» στις μνημονιακές πολιτικές και
στο καθεστώς της επιτροπείας. Αυτό το ταξικό και νεολαιίστικο «ΌΧΙ»,
αποτελεί μια κοινωνική μαγιά, από την οποία μπορούμε να πλάσουμε τις
συγκρουσιακές διαδικασίες και τους αγώνες του μέλλοντος. Αυτό το «ΌΧΙ»
καλούμαστε πλέον εμείς να το ανακατασκευάσουμε και να του δώσουμε
προωθητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, στην προσπάθειά μας να χαράξουμε τον δρόμο για μια χειραφετημένη κοινωνία.
Ως Αριστερή Ενότητα προτάσσαμε πάντα την ενότητα των αριστερών
δυνάμεων και ευρύτερα των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας ως τον πιο
αποτελεσματικό τρόπο συλλογικής διεκδίκησης και ως πλαίσιο αμφισβήτησης
της ύπαρξης της απόλυτης αληθείας σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης. Η
υπάρχουσα συνθήκη σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο με τη χρεοκοπία του
εγχειρήματος του Σύριζα, που απέτυχε να χαράξει πολιτική υπέρ των
υποτελών αλλά και την αδυναμία απ τα υπόλοιπα υποκείμενα της αριστεράς
να συγκροτήσουν φορείς που να αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία,
ανοίγει ένα πεδίο ανασύνθεσης της αριστεράς εντός των πανεπιστημίων.
Η υλοποίηση του νέου μνημονιακού πλαισίου από την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα περνά μέσα από το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης
στο χώρο της παιδείας. Η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του
πανεπιστημίου, δεν μπορεί, παρά να περνά μέσα από την οικοδόμηση ενός
αντιπαραθετικού στο νεοφιλελευθερισμό ηγεμονικού μπλοκ εντός των σχολών,
το οποίο, συνδεόμενο με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας,
θα προσπαθήσει, μέσα από την συλλογική πείρα, αλλά και από μια
βεντάλια κινηματικών και ρηξιακών διαδικασιών, να οικοδομήσει ένα
εναλλακτικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα, δηλαδή, που ως κομμάτι
μιας συνολικότερης αφήγησης για την κοινωνία και το ίδιο το
πανεπιστήμιο, θα αμφισβητεί έμπρακτα, αλλά και οραματικά, το δόγμα της
ΤΙΝΑ και του ευρωμονόδρομου, το οποίο απειλεί να εδραιωθεί, ιδιαίτερα
στα κομμάτια της νεολαίας, των οποίων οι ελπίδες διαψεύστηκαν.
Αναγκαίο για αυτή την διαδικασία, είναι η δημιουργία
πολιτικού μετώπου που να άρει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων
στα πανεπιστήμια αλλά και να μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά
ελπιδοφόρους αγώνες.Πρόκειται για μια συνθήκη αναγκαία, αλλά
όχι από μόνη της ικανή να προσδώσει νικηφόρα προοπτική, στο βαθμό που
δεν θα αποτελεί μια πραγματική διαδικασία όσμωσης ιδεών, ανταλλαγής
εμπειριών, γνώσεων και απόψεων, αλλά μια απλή συγκόλληση των υπαρχόντων
σχηματισμών. Για αυτό και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε την ανασύνθεση
της αριστεράς με όρους εργαλειακούς, αλλά ως μια ειλικρινή διαδικασία
που θα σέβεται την αυτονομία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε σχήματος, αλλά και των διάφορων κοινωνικών χώρων.
Στην προσπάθεια συγκρότησης ενός μαχητικού και ριζοσπαστικου φοιτητικού κινήματος με πλατιά κοινωνική απεύθυνση, προκρίνουμε να εμβαθύνουμε σε δημοκρατία, τις δομές και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες από κοινού θα διαμορφώνουμε τις πολιτικές αιχμές του.
Να βρούμε νέα εργαλεία με τα οποία συζητάμε πιο άμεσα και από τα κάτω
στις γενικές συνελεύσεις, αλλά και πώς όντως οι πολιτικές αποφάσεις/πλαίσια εμπλέκουν τους ίδιους τους φοιτητές και φοιτήτριες στη διαδικασία υλοποίησης και κοινής δράσης.
Για αυτό το λόγο είναι καιρός να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του
παρελθόντος και να επερωτήσουμε βεβαιότητες που μέχρι τώρα είχαμε.
Στη βάση αμφισβήτησης και επερώτησης τακτικών περιχαράκωσης,
ελιτισμού και μικροπολιτικής προοπτικής του παρελθόντος ανοίγεται ένα
ευρύ πεδίο για τη συγκρότηση μέσα από καθημερινή μας πρακτική και
όσμωση, που θα συμπυκνώνεται σε από κοινού διαδικασίες,
εκδηλώσεις, σχήματα και πρωτοβουλίες των αριστερών και ελευθεριακών
πολιτικών δυνάμεων προκείμενου να σκιαγραφήσουμε με σαφή χαρακτηριστικά
την προοπτική μίας εναλλακτικής. Ωστόσο για εμάς το ζήτημα της
δημοκρατίας ως μέσο και σκοπός σε όλη αυτή την διαδικασία είναι
προϋπόθεση για την ίδια την αποτελεσματικότητα αλλά και την ανοιχτότητα
αυτού του μετώπου ώστε να μπορεί να απευθυνθεί και σε κόσμο ανένταχτο
των ευρύτερων αγωνιστικών μπλοκ, και είναι προφανές ότι για την επίτευξη
αυτού του στόχου χρειάζεται βούληση τόσο απο την μερία μας (που υπάρχει
ήδη), όσο και από οποιαδήποτε συλλογικότητα εμπλακεί σε αυτό το
εγχείρημα. Ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο προκειμένου να είναι
πραγματικά υπόθεση των πολλών και όσων πλήττονται πρέπει να είναι μία
διαδικασία που θα ξεκινά από τα κάτω στη βάση των κοινωνικών χώρων και
παράλληλα να κοιτά σε πολιτικές συνεργασίες.
Με την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο να εντατικοποιείται στα
πρότυπα ενός εξεταστικού κέντρου με έντονα τα στοιχεία της εξατομίκευσης
και του τεχνοκρατισμού, παρά ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, είναι
επιτακτικό να δημιουργήσουμε παραστάσεις συλλογικής ζωής που από τη μία
θα μεριμνούν για την πολιτικοποίηση των φοιτητριών και φοιτητών και από
την άλλη θα απαντούν σε καθημερινές ανάγκες. Μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού πειραματισμού
μπορούμε να διευρύνουμε τα πεδία που θα μας εμπνέουν αλλά και θα
λειτουργούν με όρους αποτελέσματος, στην προσπάθειά μας να συνθέσουμε
έναν κοινωνικό χώρο ριζοσπαστικής αναζήτησης για ένα πανεπιστήμιο
σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολλών.
Ως συλλογικότητα που δεν αρκούμαστε στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων στα στενά όρια της φοιτητικής ταυτότητας, αναζητούμε
τρόπους να διαμορφωνόμαστε ως υποκείμενα σε ώσμωση με τις διεκδικήσεις,
τα αιτήματα και γενικά τις διεργασίες του εργατικού και κοινωνικού
κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να πάρουμε πρωτοβουλίες
για την κατοχύρωση και την διεύρυνση των συλλογικών τρόπων διεκδίκησης,
της εργασιακής προοπτικής κόντρα στη μαζική ανεργία και την
μετανάστευση για την νεολαία, βλέποντας ταυτόχρονα και σε νέες
εναλλακτικές μορφές οργάνωσης της εργασίας. Ταυτόχρονα,
καλούμαστε να ανοίγουμε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, που αμφισβητούν την
κυρίαρχη δόμηση της κοινωνίας, όπως είναι η αμφισβήτηση της
πατριαρχίας, ο αντιφασιστικός και αντισεξιστικός αγώνας, η φεμινιστική
προοπτική, το προσφυγικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, τα πολιτικά
δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στη βάση μιας νέας
αριστεράς που οι πολιτικές της πρακτικές θέλει να αντανακλούν πτυχές
μιας διαφορετικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, τέτοιες διεκδικήσεις θα
έχουν και κεντρικό ρόλο.
Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στρταμμένο στην οργάνωση των
αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και
συλλογικόττητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει
το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να
βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος
και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει
τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε
αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν
να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!