Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Η κρίση (μας;), η χώρα (μας;), και εμείς…

Η ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κράτους εκτάκτου ανάγκης, τα δύο τελευταία χρόνια επιτίθεται στους εργαζόμενους και τη νεολαία λαμβάνοντας μέτρα που ουσιαστικά θεσμοθετούν τη διάλυση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και κατάκτησης.


Μέτρα όπως: το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, οι απλήρωτες υπερωρίες, η απόλυση στον πρώτο χρόνο δουλείας χωρίς αποζημίωση, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης, η επιβολή υψηλών φόρων [χαράτσι ακινήτων της ΔΕΗ, αύξηση ΦΠΑ κτλ], η μείωση των μισθών και συντάξεων, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, η μείωση στο μισό της αποζημίωσης απόλυσης, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων.


Επίσης, η ίδια πολιτική, προκειμένου να εναρμονίσει την εκπαίδευση με την αγορά έρχεται να θεσμοθετήσει και να μεγεθύνει τη μαύρη πλευρά του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αυτή της εισαγωγής των επιχειρήσεων στα μαθήματα και στην έρευνα και της παραχώρησης της διοίκησης των πανεπιστημίων σε αυτές, καθώς και τη δημιουργία “νέου τύπου” εργαζομένων με τη κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, την εντατικοποίηση και την ατομικότητα.

Οι όλο και καινούργιοι κύκλοι δημοσιονομικών μέτρων όμως δεν κατάφεραν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση και μείωση του χρέους όπως επανειλημμένα υπόσχονται οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής τάξης. Η κρίση που διανύουμε, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι τέτοιου μεγέθους που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν.


Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, πέρα από περιοδικό φαινόμενο στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αποτελεί μια δυναμική κατάσταση η οποία δεν επηρεάζει μόνο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά επαναπροσδιορίζει και τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Έτσι, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το αποτέλεσμα μιας νέας συμφωνίας της εγχώριας και μέρους της παγκόσμιας αστικής τάξης, προκειμένου η πρώτη να διατηρήσει τη θέση της και η δεύτερη να μη ρισκάρει μέρος των κερδών της μέσω μιας επικείμενης ελληνικής χρεωκοπίας. Αυτή η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο όπως “εθνική ενότητα”,”εθνική σωτηρία”, “σωτηρία της πατρίδας”, το οποίο πάτησε πάνω στην ήδη καλλιεργημένη εθνική συνείδηση, όχι μόνο έγινε αποδεκτή από το 50% του κόσμου,αλλά μπόρεσε και να συμπεριλάβει από “σοσιαλδημοκράτες” μέχρι και φασίστες. (Ο νέος υπουργός υποδομών Μάκης Βορίδης υπήρξε μέλος της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ)


Όλη αυτή η ρητορική για τη “σωτηρία της χώρας” είναι το λιγότεροαποπροσανατολιστική. Δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Δεν θα βγούμε όλοι μαζί ως χώρα από την κρίση. Από την κρίση θα βγούνε ή οι “από πάνω” μέσω της συνεχόμενης υποτίμησης της εργασίας μας ή ΕΜΕΙΣ μέσω της ανατροπής τους.


Σε όλη αυτή τη συγκυρία ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει μείνει ουδέτερος. Ξεκινώντας από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5 Μάη 2010 και συνεχίζοντας με μία σειρά κοινωνικών αγώνων όπως αυτός της Κερατέας και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι αγώνες είχαν ένα κοινό τόπο: συγκρούστηκαν συνολικά με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Όλοι αυτοί οι αγώνες κατέληξαν και κορυφώθηκαν στο κίνημα των πλατειών και την πλατεία συντάγματος, όπου εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκεντρωνόταν για εβδομάδες, με αιτήματα ενάντια στο μνημόνιο, την κυβέρνηση αλλά και κάθε συνεχιστή της πολιτικής της. Αποκορύφωμα της λαϊκής οργής αλλά και της κρατικής καταστολής, ήταν η περικύκλωση της Βουλής στις 28 και 29 Ιουνίου. Το κράτος έδειξε ξεκάθαρα πόσο φοβάται τη λαϊκή αντίδραση, καταστέλλοντας με τον πιο βίαιο και ξεδιάντροπο τρόπο τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι αγώνες όμως συνεχίστηκαν με καταλήψεις διαρκείας σε εκατοντάδες σχολεία και σχολές, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων από εργαζομένους, με απεργίες διαρκείας και με αυθόρμητες εκρήξεις λαϊκής οργής κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Για να καταλήξουμε στην τελευταία γενική απεργία της 19 και 20 Οκτωβρίου. Μια από τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολίτευσης τόσο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων όσο και στη συμμετοχή εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των μικροϊδιοκτητών στην απεργία. Η κυβέρνηση τρομοκρατημένη από το μέγεθος του λαϊκού ξεσηκωμού επιστράτευσε ακόμη και παρακρατικά στοιχεία με στόχο τη διάσπαση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος.


Σε αυτά τα πλαίσια, το αίτημα του να πέσει η κυβέρνηση δεν είναι αρκετό. Το αστικό πολιτικό μπλοκ βλέπουμε ότι έχει ήδη συσπειρωθεί και οργανωθεί. Από την πλευρά μας, βλέπουμε επίσης πως η μαζικότητα από μόνη της δεν αρκεί. Χρέος μας είναι να απαντήσουμε με οργάνωση και ενότητα με όλα τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας (συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, λαϊκές συνελεύσεις). Οι δυνάμεις της αριστεράς χρειάζονται τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κινηματική συσπείρωση προκειμένου να σταματήσουν τη συνεχιζόμενη εργασιακή υποτίμηση και κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλει αυτή η πολιτική.


Χρειάζεται μια άλλη πολιτική, που μέσω της αναδιανομής του πλούτου, της βαριάς φορολόγησης του κεφαλαίου, της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, της εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, θα στοχεύει στην λαική εξουσία.


  • Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων. Ισχυρό φοιτητικό κίνημα σημαίνει ελπίδα και δύναμη όλης της κοινωνίας.

  • Συμμετέχουμε στην δημιουργία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, την Πέμπτη 24/11 στις 19:00 στο κτίριο του εργατικού κέντρου.

“Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική”

Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Με βάση το παραπάνω είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πολυτεχνείο:

Δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων,

Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα,

Δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών,

Δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και

Δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος.


Αλλά:

Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας αξιοπρεπή ζωή και λευτεριά και

Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης,

Είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του ιστορικού Πολυτεχνείου,

Είναι η σύνδεση των αγώνων εκείνης της γενιάς με τους αγώνες της δικιάς μας γενιάς, για ίδια πολλές φορές αιτήματα.


Όμως η φράση “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα, φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.


Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα τα σχεδίαζε η Επταετία! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.


Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-“απάτη”; Ένα τύπο αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι, οι δικτατορίες περισσότερο από αμερικανόφερτες ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσουν οι ισχυροί στους κινδύνους ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης των ανίσχυρων κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.


Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζει αντισυνταγματικά μέτρα (απολύσεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας), δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Όταν στηρίζεται η ιδέα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση τεχνοκράτες τη διακυβέρνηση ουσιαστικά εκφυλίζουν την πολιτική σαν όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας από μεριάς μας. Ακόμα και όταν οι αποφάσεις μας εκχωρούνται σε κέντρα αποφάσεων εκτός συνόρων καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό αλλά βαθειά αντιδημοκρατικό. Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση των ισχυρών να κάνουν τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα υπέρογκα κέρδη τους.


Κάποιος άλλος, λοιπόν, σήμερα πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία…

Τα ζήτημα όμως είναι να μη παγιδευτούμε στα “δημοκρατικά” διλήμματα που μας θέτουν οι αντίπαλοι (“ευρώ ή δραχμή”, “Γιωργάκης ή Σαμαράς”), αλλά να τα θέσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουμε. Έτσι, οφείλουμε να αγωνιστούμε για:


ΨΩΜΙ: Τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας”, μας στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.


ΠΑΔΕΙΑ: Ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.


Ή ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!!!

Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε τα παραπάνω είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες μας και όσον αφορά το σύλλογό μας, οι Γενικές μας Συνελεύσεις, όπου αποφασίζουμε συλλογικά τη δράση μας και συντονίζουμε τους αγώνες μας για να υπερασπίσουμε όσα μας ανήκουν. Η παρουσία όλων μας και η ενεργός συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες είναι αυτή που διασφαλίζει ότι οι αγώνες μας θα έχουν αποτέλεσμα και θα είναι νικηφόροι. ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…!!!


  • Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων!

  • Μπλοκάρουμε κάθε διαδικασία εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου, ξεκινώντας από την εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος Ε&Τ Υπολογιστών στις 21-23 Νοεμβρίου!

  • Συμμετέχουμε στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα στις 17 Νοέμβρίου!


Εμπρός! Στο δρόμο έξω αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται.

Σήμερα κιόλας, μπορεί να ‘ναι πολύ αργά (Μπέρτολ Μπρεχτ)