Σχολείο. Φροντιστήρια. Εξετάσεις.
Ποιος ελεύθερος χρόνος; Ποια ζωή;
Ποιος ελεύθερος χρόνος; Ποια ζωή;
Εμείς απλά σε καλωσορίζουμε στο Πανεπιστήμιο που και εμείς, στη θέση σου, ελπίζαμε ότι θα ήταν πολύ διαφορετικό από την πραγματικότητα. Η διαφορά; Δεν πάψαμε να πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό που ονειρευόμαστε!
Και ξαφνικά νιώθεις απελευθερωμένος. Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο. Πιθανώς όχι εκεί που ήθελες. Και σε υποδέχονται χαμογελαστοί οι «καλύτεροί σου φίλοι». Σου σφίγγουν το χέρι, σε καλούν σε πάρτυ. Στα προσφέρουν όλα απλόχερα, «χωρίς αντάλλαγμα». Σου αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση. Την υποβάθμιση των σπουδών, την έλλειψη υποδομών, το αβέβαιο μέλλον. Και οι κυβερνήσεις χειροτερεύουν την κατάσταση. Η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα και οι ρυθμοί σπουδών αρχίζουν να θυμίζουν λύκειο. Πρέπει να πάρεις το πτυχίο γρήγορα.. Να κάνεις και μεταπτυχιακό γρήγορα. Ξανά εξετάσεις, εξετάσεις...
Για να δουλέψεις για 700 ευρώ το μήνα. Χωρίς δικαιώματα. Χωρίς φωνή. Αλλά αυτό δε θα στο πούνε. Δεν το γράφουν στους φανταχτερούς μπλε και πράσινους φακέλους τους.
Ούτε για τους αγώνες για δημόσια δωρεάν παιδεία και μια καλύτερη ζωή θα σου πουν. Αλλά δεν μπορούν να τους κρύψουν. Το έζησαν οι φίλοι σου. Το είδες και μόνος σου. Οι νέοι πλέον δε συμβιβάζονται.
Τι καταφέραμε; Νικήσαμε! Σταματήσαμε την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μπλοκάρουμε την εφαρμογή του αυταρχικού νέου νόμου πλαίσιο που θέλει να κάνει τα ΑΕΙ επιχειρήσεις. Κόντρα στη συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων. Κλείσαμε τα αυτιά μας στη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, στους υποστηρικτές τους στα πανεπιστήμια. Αυτούς που σήμερα σου σφίγγουν το χέρι χαμογελώντας. Διαλέξαμε το δρόμο της αξιοπρέπειας. Αντέξαμε στη βία... και της αστυνομίας και των ΜΜΕ.
Βρισκόμαστε όλοι και όλες εμείς που το Δεκέμβρη του 2008 κατεβήκαμε στους δρόμους όταν μια κρατική δολοφονία ενός 16χρονου μαθητή έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, η αφορμή για την εξέγερση που έφερε στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα και τα προβλήματα της γενιάς μας, που ξέρει ότι θα είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα απ τις προηγούμενες, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Απέναντι σ αυτούς που μας συκοφάντησαν και μας κατηγόρησαν ως «κουκουλοφόρους» και «ταραξίες», εμείς επιλέξαμε να διεκδικούμε τις ανάγκες μας. Απέναντι σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει, διαλέγουμε το δρόμο της αμφισβήτησης και του αγώνα.
Εμείς, ως Αριστερή Ενότητα αναδεικνύουμε την ιδιότητα του Πανεπιστημίου, να εμπεδώνει την αίσθηση της συλλογικότητας , να διαμορφώνει συνειδήσεις. Συνειδήσεις οι οποίες διαμορφώνονται καθημερινά, μέσα απ΄ τον αγώνα τόσο για καθημερινά θέματα όπως το κόστος των μετακινήσεων, της στέγασης και της σίτισης των φοιτητών-τριών μέχρι τα θεμελιώδη, όπως ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και το δικαίωμά μας σε μια αξιοπρεπή ζωή. Και μέσα από τέτοιες μάχες αλλάζουμε και οι ίδιοι, ώστε να αλλάξουμε αυτή τη ζωή που αποφάσισαν άλλοι για μας χωρίς εμάς... Ουτοπία είπατε;
Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου