Μονοήμερο Ανοιχτό Σχήμα

Δύο κείμενα συζητήθηκαν στο μονοήμερο ανοιχτό σχήμα:

Κείμενο για τα προβλήματα του ΠΑ.ΠΕΛ.

Φτάνοντας στο 2008, έχοντας διανύσει 8 χρόνια από την ίδρυση και 6 χρόνια από τη λειτουργία του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου η κατάσταση και η προοπτική φαντάζει πιο δύσκολη από ποτέ. Το Πανεπιστήμιο συνεχίζει να λειτουργεί υπό την «ομηρία» της εκάστοτε διορισμένης από τις κυβερνήσεις (Ν.Δ και Πα.Σο.Κ) διοικούσας επιτροπής, δηλαδή σε ένα αντιδημοκρατικό πλαίσιο χωρίς τη συμμετοχή φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων του ιδρύματος σε όργανα διοίκησης όπως η σύγκλητος, οι γενικές συνελεύσεις τμημάτων κτλ. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί την αφετηρία των προβλημάτων που μαστίζουν το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και θα αναλύσουμε λεπτομερώς πιο κάτω.

ΣΙΤΙΣΗ
Τι ισχύει: Το Πανεπιστήμιο έχει υπογράψει 3ετείς συμβάσεις με ιδιωτικό catering το οποίο έχει αναλάβει την σίτιση των φοιτητών σε χώρους των σχολών.
Το πρόβλημα: Ακατάλληλοι χώροι σίτισης, κακή ποιότητα και μικρή ποσότητα φαγητού, κανένας υγειονομικός έλεγχος και δωρεάν κάλυψη σε πολύ μικρό ποσοστό της φοιτητικής κοινότητας.
Τι προτείνουμε: Δημόσια και δωρεάν σίτιση για όλους και όλες, ανέγερση εστιατόριου που θα ανήκει στο Πανεπιστήμιο και θα βρίσκετε στο χώρο αυτού με όλες τις κατάλληλες υποδομές που θα καλύπτουν τις σημερινές και μελλοντικές ανάγκες του Πα.Πελ.

ΣΤΕΓΑΣΗ
Τι ισχύει: Δίνετε επίδομα 1000 € για όλο το χρόνο σε μια μικρή μερίδα των φοιτητών. Ανύπαρκτες φοιτητικές εστίες.

Το πρόβλημα: Το επίδομα είναι πολύ μικρό αν αναλογιστεί κανείς το ποσό που είναι υποχρεωμένος να καταβάλει ένας φοιτητής για να καλύψει τις ανάγκες στέγασης του. Επίσης τα κριτήρια παροχής του επιδόματος είναι διαμορφωμένα έτσι ώστε να ανταποκρίνονται σε ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό των φοιτητών που το έχουν ανάγκη.

Τι προτείνουμε: Κατασκευή εστιών με χρηματοδότηση από το κρατικό προϋπολογισμό που θα προσφέρουν δωρεάν φιλοξενία σε όλους τους φοιτητές και φοιτήτριες. Μέχρι τότε ενοικίαση δωματίων σε ξενοδοχεία.

ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Τι ισχύει: Πολλά τμήματα του Πα.Πελ. φιλοξενούνται σε χώρους ακατάλληλους οι οποίοι προορίζονταν για άλλες χρήσεις. Πολλά από αυτά τα κτίρια δεν ανήκουν καν στο Πα.Πελ.
Το πρόβλημα: Κτίρια τα οποία με δυσκολία καλύπτουν τις ανάγκες των μαθημάτων και των εξετάσεων λόγω της μικρής χωρητικότητας των αιθουσών, υπερβολικά μικρά γραφεία καθηγητών ή ακόμα και φιλοξενία 3 ή 4 καθηγητών σε ένα γραφείο συνθέτουν τη κατάσταση των κτιριακών εγκαταστάσεων του Πα.Πελ. Ακόμα και η λύση που δίνετε στη Τρίπολη (και τις υπόλοιπες πόλεις) μέσω της κατασκευής κτιρίου για όλα τα υπόλοιπα κτήρια (πέρα από την Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας) όχι μόνο έχει καθυστερήσει υπερβολικά αλλά και χρηματοδοτείται μέσω του ΣΔΙΤ, δηλαδή υποθηκεύουν το μέλλον στις ορέξεις κάθε ιδιώτη.
Τι προτείνουμε: Άμεση κατασκευή κτιρίων με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για όλες τις σχολές που θα καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες τους.

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
Τι ισχύει: Το πανεπιστήμιο δεν έχει κάνει τον απαραίτητο αριθμό διορισμένων μόνιμων καθηγητών, στηρίζοντας τις ανάγκες του σε καθηγητές ΠΔ 407 (συμβασιούχοι).
Το πρόβλημα: Η μη ύπαρξη αρκετών μόνιμων καθηγητών, σε συνδυασμό με την περικοπή της χρηματοδότησης για συμβασιούχους καθηγητές από το ΥΠΕΠΘ, οδήγησε σε περικοπή μαθημάτων, σύμπτυξη των οδηγών σπουδών άρα κατ’ επέκταση σε υποβάθμιση τη ποιότητας των σπουδών μας και την μη εύρυθμη λειτουργία των σχολών.
Τι προτείνουμε: Εκλογή και διορισμός καθηγητών, μόνιμης και αποκλειστικής απασχόλησης στο πανεπιστήμιο, που θα οδηγήσει παράλληλα στην αυτονόμηση του ιδρύματος και στην κάλυψη όλων των αναγκών των τμημάτων.

ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ – ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΙΔΒΕ – ΔΟΑΤΑΠ
Τι ισχύει: Από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νέος νόμος πλαίσιο και οι νόμοι για τη αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ (παρά τις έντονες φοιτητικές κινητοποιήσεις) τα διάφορα τμήματα του Πα.Πελ. έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν διάφορες διατάξεις τους.
Το πρόβλημα: Σε κάποια τμήματα του Πα.Πελ. έχουν ήδη εφαρμοστεί ή έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για να εφαρμοστούν διατάξεις από τις Π.Γ.Σ. όπως είναι τα μαθήματα αλυσίδες, πιστωτικές μονάδες, εξωτερική αξιολόγηση / μονάδα διασφάλισης ποιότητας κλπ αγνοώντας τις επανειλημμένες αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων που ήταν αντίθετες στην εφαρμογή οποιασδήποτε διάταξης των παραπάνω νόμων.
Τι προτείνουμε: Μη εφαρμογή καμίας διάταξης των νόμων (Πλαίσιο, Αξιολόγησης, ΙΒΔΕ, ΔΟΑΤΑΠ) στα τμήματα του Πα.Πελ. και άμεση κατάργηση των διατάξεων που ήδη εφαρμόζονται (π.χ. μαθήματα αλυσίδες).

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Τι ισχύει: Μη κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, ασάφεια σε σημεία στους οδηγούς σπουδών. Υπερεξειδίκευση σχολών του Πανεπιστημίων Πελοποννήσου.
Το πρόβλημα: Δυσκολία εύρεσης εργασίας με εργασιακά δικαιώματα για τους απόφοιτους των τμημάτων του Πα.Πελ (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Αποκλεισμός από διαγωνισμούς ΑΣΕΠ.
Τι προτείνουμε: Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Όχι στο συμπλήρωμα διπλώματος και τις πιστωτικές μονάδες που εξειδικεύουν ακόμα περισσότερο (σε ατομικό επίπεδο) τις σπουδές.

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Τι ισχύει: Μεταφορά στο πανεπιστήμιο με το ποσό των 0,70 €! Άναρχα και μη συνεπή δρομολόγια. Μη φωτισμένοι και σε κακή κατάσταση δρόμοι, ανυπαρξία πεζοδρομίων.
Το πρόβλημα: Επικίνδυνη μεταφορά των φοιτητών στο χώρο των σχολών. Η χρήση της συγκοινωνίας αποτελεί μία μη συμφέρουσα οικονομικά λύση.
Τι προτείνουμε: Δωρεάν μεταφορά με τα μέσα συγκοινωνίας για όλους και όλες, κατασκευή κατάλληλων δρόμων και πεζοδρομίων από τον δήμο για την ασφαλή πρόσβαση στις σχολές.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Φυσικά τα προβλήματα του ΠΑΠΕΛ δεν βρίσκονται μόνο στα σημεία που αναφερόμαστε. Τα προβλήματα είναι πολλά και καθημερινά. Τα βιώνουμε όλοι είτε σε μικρό, είτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Από εκεί και πέρα το μόνο που μας μένει είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Γιατί φανταστείτε πόσο παράλογο είναι βασιζόμενοι στις πλάτες μας αλλά και στο μέλλον μας κάποιοι προσπαθούν να βγάλουν χρήματα. Τέλος επειδή πιστεύουμε ότι δεν κατέχουμε την μοναδική αλήθεια ούτε έχουμε την μαγική συνταγή που θα μας λύσει τα ζητήματα που μας απασχολούν (σε αντίθεση με τους …μαγικούς σωτήρες που μόνο αυτοί γνωρίζουν τα πάντα) πιστεύουμε στην συμμετοχή όλων των φοιτητών, ανένταχτων και μη, σε οποιαδήποτε διαδικασία προς την κατεύθυνση μία πιο ανθρώπινη, βιώσιμη και προπαντός δωρεάν εκπαίδευση.



Κείμενο για την Εκπαιδευτική Συγκυρία

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια έντονη απαξίωση του δημόσιου τομέα σε κάθε έκφανσή του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων στον τομέα της εκπαίδευσης, πράγμα που ως φοιτητές το ζούμε καθημερινά. Το δημόσιο πανεπιστήμιο μαζί ίσως με το ασφαλιστικό είναι τα τελευταία προπύργια του δημόσιου τομέα που παρά τις συνεχόμενες κυβερνητικές «απορυθμίσεις» έχουν καταφέρει να βγουν σχεδόν αλώβητα χάρη στα αντανακλαστικά της κοινωνίας (φοιτητών και εργαζομένων αντίστοιχα). Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι του δικομματισμού στην Ελλάδα που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να απαξιώσουν το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στα μάτια του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η χρηματοδότηση της παιδείας και της έρευνας έχει να αυξηθεί από την εποχή του Πολυτεχνείου, τα τελευταία χρόνια μάλιστα άρχισε να παίρνει την «κατιούσα», ενώ ταυτόχρονα η διαφθορά στους κόλπους των πανεπιστημιακών λειτουργούσε σε ανάλογη κατεύθυνση. Έτσι, ο μαέστρος (Ν.Δ.) με πρώτο βιολί το Πα.Σο.Κ. βρίσκουν πάτημα για να περάσουν μια σειρά από νομοθετήματα προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Τα σχέδιά τους όμως για την αντιδραστική μεταρρύθμιση θα βρουν εμπόδια ή θα ανατραπούν από την ίδια τη φοιτητική κοινότητα. Οι καταλήψεις που αποφασίστηκαν σε κάποιες σχολές πριν το Πάσχα του 2006 έδωσαν μόνο μία μικρή αίσθηση γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ο Μάης του 2006 ήταν η απαρχή ενός φοιτητικού κινήματος, ενός αυτόνομου και δυναμικού κινήματος, που ανατρέπει συσχετισμούς δυνάμεων και υπερβαίνει τις οργανωμένες συνιστώσες που δρουν σε αυτό. Μέσα από τις μαζικότερες γενικές συνελεύσεις, που για χρόνια είχε να δει το φοιτητικό σώμα, οι φοιτητές αποφασίζουν με συντριπτική πλειοψηφία τη συνέχιση των δυναμικών κινητοποιήσεων και των καταλήψεων των σχολών. Μάλιστα, σύλλογοι, όπως η ΑΣΟΕΕ και το Πανεπιστήμιο Πειραιά, που είχαν καιρό να μπουν σε συλλογική δράση, καταφέρνουν κι αυτοί να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Παράλληλα η ΠΟΣΔΕΠ (το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών) καλεί σε απεργία διαρκείας. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, αν και έχουν να αντιμετωπίσουν πέρα από τους συνδικαλιστές της Ν.Δ. και την Πανεπιστημονική (πρόσκειται στο Κ.Κ.Ε.),η οποία αντιτάσσεται στην πρόταση για απεργία διαρκείας της ΠΟΣΔΕΠ, προχωρούν στις περισσότερες σχολές στη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων. Έτσι η αντίδραση φοιτητών και καθηγητών λαμβάνει μέρα με τη μέρα διαστάσεις γενικευμένης εξέγερσης.

Από τις 19/9/2005 κιόλας η ΠΟΣΔΕΠ είχε προαναγγείλει τις κινητοποιήσεις της τρέχουσας χρονιάς, ενώ ο κύκλος ανοίγει στις 12/10/2005 με την πρώτη 24ωρη απεργία στα ΑΕΙ. Στη 1/11/2005 η σύγκλητος του Ε.Μ.Π. επικυρώνει με απόφαση της τη μη εφαρμογή κανενός από τα νομοθετήματα του ΥΠΕΠΘ, παράδειγμα που ακολουθούν κι άλλες σχολές των ΑΕΙ. Στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς γίνεται το πρώτο συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, για να φτάσουμε να έχουμε στις 25/5/2006 μία από τις μαζικότερες πορείες της πανεπιστημιακής κοινότητας, ενώ την ίδια μέρα η ΠΟΣΔΕΠ αποφασίζει απεργία διαρκείας στα ιδρύματα από 1ης Ιουνίου. Έπειτα ακολουθούν συλλαλητήρια, κατά τα οποία χιλιάδες φοιτητών βρίσκονται στο δρόμο, δίνοντας ένα διαφορετικό παλμό στο κέντρο της Αθήνας. Με χρήση βίας από τις δυνάμεις καταστολής και με επιδείξεις πυγμής επιχειρεί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το κίνημα. Τι μας οδήγησε όμως σε αυτές τις κινητοποιήσεις; Συσπειρωθήκαμε γύρω από τρία κύρια επίδικα: Όχι στους ψηφισμένους νόμους για αξιολόγηση, Ινστιτούτα δια Βίου Εκπαίδευσης (ΙΔΒΕ) και ΔΟΑΤΑΠ (μετεξέλιξη του ΔΙΚΑΤΣΑ), όχι στο νέο νόμο πλαίσιο, όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Φοιτητές και καθηγητές αντιδρούν στις θεσμικές αλλαγές που δρομολογούνται στα πανεπιστήμια. Απέναντι στις αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί το υπουργείο Παιδείας προτάσσουν αιτήματα –επίκαιρα όσο ποτέ- , όπως δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, ενιαία πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα χωρίς κατατμήσεις και διασπάσεις, ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των καθηγητών, δωρεάν σίτιση, δωρεάν στέγαση.

Εναντιωθήκαμε στο νόμο-πλαίσιο που βάλλει τη ζωή των φοιτητών στο άμεσο μέλλον, όπως στις διατάξεις που αφορούν στην επιβολή ορίου φοίτησης, στην κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων. Εναντιωθήκαμε στη συρρίκνωση του ασύλου. Εναντιωθήκαμε στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας. Εναντιωθήκαμε τελικά και κύρια στην κεντρική πολιτική της συνολικής αναδιάρθρωσης που στόχο έχει τη μετατροπή της εκπαίδευσης από κοινωνικό αγαθό (όσο αυτό ισχύει σήμερα) σε εμπόρευμα.
Εναντιωθήκαμε στα ΙΔΒΕ και την αξιολόγηση που παρά τις αποφάσεις των συλλόγων μας επιχειρείται να περάσει δια της πλαγίας οδού και στις σχολές μας. τα Ινστιτούτα αυτά θα επανακαταρτίζουν, με δίδακτρα πάντα, τους απόφοιτους της ανώτατης εκπαίδευσης, «βρίσκοντας» έτσι «λύση» στο πρόβλημα που προκύπτει από την κατάτμηση των πτυχίων και συνακόλουθα της παρεχόμενης γνώσης και από την μετατροπή των σχολών σε κέντρα κατάρτισης που παρέχουν στενή ειδίκευση χωρίς επιστημονικές βάσεις, με στόχο τη γρήγορη και μαζική παραγωγή απασχολήσιμων εργαζομένων. Το μέτρο αυτό (ίδρυση Ι.Δ.Β.Ε.) εντάσσεται στη γενικότερη μεταρρύθμιση της παιδείας, πoυ βασίζεται στο τρίπτυχο ανταγωνιστικότητα – απασχολησιμότητα - κινητικότητα (διακυρηγμένοι στόχοι στη Μπολόνια, στη σύνοδο της Ε.Ε.). Από την άλλη ο νόμος για την αξιολόγηση δεν έχει σκοπό να ελέγξει και να αξιολογήσει τους καθηγητές που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, όπως διατείνονταν η τότε υπουργός παιδείας. Πιο συγκεκριμένα, ορίζει ένα ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου της λειτουργίας των πανεπιστημίων και συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότησή τους. Τελικά η αξιολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο μηχανισμός για να πείσει τα πανεπιστήμια να συμμορφωθούν με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές για την εκπαίδευση: εναρμόνιση με την αγορά, εγκατάλειψη της επιστήμης και της κριτικής σκέψης, σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων, κατάργηση των συλλογικών και επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Εναντιωθήκαμε τέλος στο ξεπούλημα του δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου που προσπάθησε να περάσει η κυβέρνηση στην αναθεωρητική Βουλή. Το κοινωνικό αγαθό της παιδείας, που με αγώνες έγινε αυτονόητο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων, θέλουν να μετατραπεί σε ένα εμπόρευμα που μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν (βλέπε δίδακτρα, κόστος βιβλίων κ.ά.) θα το δικαιούνται. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως μας παρουσιάζουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ως λύση στα προβλήματα της παιδείας. Η παιδεία είναι ένα κοινωνικό αγαθό, που πρέπει να προσφέρεται ισότιμα και δωρεάν σε όλους. Η παιδεία πρέπει να είναι δημόσια για να είναι απαλλαγμένη από κάθε ιδιωτικό συμφέρον και έτσι να αποφεύγει τις επιστημονικές στρεβλώσεις και να κινείται προς όφελος της κοινωνίας και όχι των επιχειρήσεων. Δεν μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων.