ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ!

Μόλις 10 μέρες από τις βουλευτικές εκλογές, στις 16 Μάη, θα διεξαχθούν φέτος οι φοιτητικές εκλογές. Αυτές, σίγουρα επισκιάζονται από τις εξελίξεις σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, στην ουσία όμως, τα διακυβεύματα των δύο αναμετρήσεων είτε συμπίπτουν είτε παρουσιάζουν ομοιότητες.
'Όπως λοιπόν εκφράστηκε μέσα από τις κάλπες, η απόρριψη των πολιτικών του μνημονίου, έτσι το μήνυμα από τις φοιτητικές κάλπες, θα πρέπει να περιλαμβάνει τους αγώνες του φοιτητικού κόσμου, ολόκληρη τη χρονιά, ενάντια στο “μνημόνιο της παιδείας”, το νόμο Διαμαντοπούλου. 'Ένας νόμος, που προκάλεσε τον ξεσηκωμό ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος σε όλη την Ελλάδα, στο τέλος του καλοκαιριού.
Συγκεκριμένα, στην Τρίπολη οι φοιτητικοί σύλλογοι πραγματοποίησαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς μια σειρά κινητοποιήσεων. Εμείς σαν ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, δώσαμε το δυναμικό παρών σε όλες αυτές τις δράσεις. Απέναντι στο νόμο Διαμαντοπούλου, με καταλήψεις στις σχολές αλλά και στην πρυτανεία, στην διεκδίκηση και τελικά τη δικαίωση για την άδικα χαμένη εξεταστική του Σεπτέμβρη, στον αγώνα ενάντια στην εφαρμογή του νόμου στην πράξη, μπλοκάροντας τις εκλογές για το συμβούλιο διοίκησης του Πα.Πελ στην πρυτανεία και το κτίριο του ΟΑΕΔ ταυτόχρονα. Πάντοτε εκεί, σε όλες τις διαδικασίες που αφορούν τους φοιτητές, από γενικές συνελεύσεις των τμημάτων, γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, διοικητικά συμβούλια, συγκλήτους στην πρυτανεία και υπερασπιζόμενοι το συμφέρον των φοιτητών εντός και εκτός του πανεπιστημίου.
Οι βουλευτικές εκλογές, έδειξαν με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο πως από εδώ και πέρα τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ο φοιτητικός κόσμος πρέπει να δείξει πως κι αυτός έχει αλλάξει, πως έχει απορρίψει τους δρόμους του ατομικισμού, των πελατειακών σχέσεων, των πάρτυ και της απομάκρυνσης από καθετί συλλογικό. 'Έτσι λοιπόν, στις 16 Μάη παίρνουμε για μια ακόμα φορά τις ζωές μας στα χέρια μας, δίνουμε τη χαριστική βολή στο δικομματισμό μέσα στις σχολές, αποφασίζουμε για ένα πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών!

Οι αγώνες με την αριστερά σήμερα μπορούν και κερδίζουν!

ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου είχε προγραμματιστεί να συνεδριάσει η οργανωτική επιτροπή, για τη σύσταση των εκλογών του συμβουλίου διοίκησης, για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου .Μετά απο μαζική παρέμβαση φοιτητών της Τρίπολης, οι εκλογές ματαιωθηκαν. Οι φοιτητες εμπόδισαν την πρόσβαση στα μέλη της οργανωτικής επιτροπής, φτιάχνοντας ανθρώπινες αλυσίδες στην είσοδο της Πρυτανειας. Τις επόμενες μέρες, με αντίστοιχες δράσεις, οι εκλογές ματαιώθηκαν και στα υπόλοιπα ιδρύματα που είχαν οριστεί να γίνουν.

Η Αριστερή Ενότητα έδωσε δυναμικο παρόν στο σύνολο των διαδικασιών του μπλοκαρίσματος, προκειμένου να διασφαλιστεί η δημοκρατική λειτουργια του Πανεπιστημίου και να μην εφαρμοστεί ο Νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου. Ενας Νόμος-πλαίσιο που δημιουργεί συμβούλια διοίκησης, τα οποία θα απαρτίζονται από Πανεπιστημιακούς αλλά και εξωπανεπιστημιακούς (Τοπικοί άρχοντες, επιχειρηματιές, Παπάδες κ.α.) οι οποίοι θα κληθούν να τον εφαρμόσουν κατά γραμμα και να αποτελλέσουν την προέκταση του υπουργείου στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.

Το συμβούλιο αυτό, είναι το όργανο που θα αντικαταστήσει το πρυτανικό συμβούλιο και την σύγκλητο παίρνοντας όλες τις σημαντικές αποφάσεις μέσα στις σχολές(προγράμματα σπουδών, προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού, διαχείριση της περιουσίας, έρευνα). Με αυτό το τρόπο το υπουργείο θελέι να προσαρμόσει το Πανεπιστήμιο στις προσταγές της αγοράς και να προβεί σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις τμημάτων που δεν αφορούν άμεσα την παραγωγή, να μετατρέψει το ενιαίο πτυχίο σε φάκελους προσόντων, και να παράγει πτυχιούχους χωρίς δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων. Εν τέλει μια νομιμοποιημένη εκμετάλλευση από τους εργοδότες.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες να βρίσκεται σε ετοιμότητα για να απαντήσει με ενότητα και αποφασιστικότητα για να μην επιτρέψει την σύσταση των Συμβουλίων Διοίκησης και την περεταίρω εφαρμογή του νόμου. Η εκλογή των συμβουλίων θα σημάνει την αρχή του τέλους για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Θεωρούμε την ματαίωση των εκλογών μονόδρομο αν θέλουμε να οραματιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο που πραγματικά ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.

Σε ολές τις προσπάθειες του φοιτητικού κινήματος, το υπουργείο και το κράτος προφανώς απαντούν με το τελευταίο όπλο τους, τη βίαιη καταστολή, με σκοπό να μας τρομοκρατήσουν. Έτσι έκαναν και στα Γιάννενα, όπου διμοιρίες των ΜΑΤ έστειλαν στο νοσοκομείο φοιτητές που επιχείρησαν να προσεγγίσουν το χώρο όπου γινόταν η Σύνοδος των Πρυτάνεων. Εμείς τους δηλώνουμε πως η τρομοκρατία δε θα περάσει, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

Βοήθεια! Σώζουν την χώρα!

Ευτυχώς λοιπόν σωθήκαμε γι ακόμη μια φορά. Βέβαια τα τελευταία δυόμισι χρόνια σωζόμαστε κάθε βδομάδα σχεδόν, μια με το κάθε μνημόνιο/νομοσχέδιο που ψηφίζεται, μια με την εκταμίευση της δόσης, την άλλη με την τάδε συμφωνία. Θρίαμβος για τα μεγάλα κανάλια, και μεγάλη επιτυχία για την κυβέρνηση που δεν πτωχεύσαμε. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, πως γίνεται την στιγμή που κάθε μέρα ζούμε και πιο φτωχά να μην έχουμε πτωχεύσει... Ας δούμε όμως τι ειναι και τι σημαίνει το PSI, ή αλλιώς η χαριστική βολή “σωτηρίας”.

Ενώ η κυβέρνηση στήνει χορό πάνω στα ερείπια της χώρας για την μεγάλη επιτυχία και την ολοκλήρωση ανταλλαγής ομολόγων, τα κυβερνητικά παπαγαλάκια αναλαμβάνουν τον ρόλο παραπλάνησης του λαού και φτηνής προπαγάνδας. Μας λένε οτι το χρέος με το PSI, θα μειωθεί κατα 106 δις. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια και απέχει πολύ απο την πραγματικότητα. Στην ουσία, λόγω του PSI, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες για να πληρώσει τις απώλειες τους με το “κούρεμα”. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να δανειστεί πάνω απο 50 δις. Οπότε στην ουσία το κούρεμα είναι μόνο 50 δις. Αν υπολογίσουμε και την ζημιά που θα υποστούν τα ασφαλιστικά ταμεία απο το κούρεμα των ομολόγων τους, τότε το κούρεμα υπολογίζεται σε κάτι παραπάνω απο 30 δις!!! Όμως, 30 δις στα 360 δις του χρέους είναι μάλλον ασπιρίνη για τον καρκίνο. Με το μεγάλο τίμημα βέβαια της αποτελείωσης των ασφαλιστικών ταμείων, λόγω της υποχρεωτικής συμμετοχής τους (CACs).

Οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, με μπροστάρη το αγαπημένο παιδί των τραπεζών Παπαδήμο, πήραν μέτρα ανθρωποφαγικής έμπνευσης και μας οδήγησαν στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Δεν προκειται να αλλάξουν την συνταγή και θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο. Ποντάρουν στο εκβιασμό και στον φόβο μην έρθουν ακόμη χειρότερα. Και φοβούνται την ανατροπή τους και την ανατροπή της πολιτικής τους, γι αυτό και προσπαθούν να προκυρήξουν εκλογές την περίοδο και με τις συνθήκες που δεν θα υπάρχει κίνδυνος ανατροπής. Αυτοί είναι οι μηχανισμοί τους.

Εμείς οι φοιτητές δεν μπορούμε να είμαστε αποκομμένοι απο την κοινωνία. Ζούμε κι εμείς την φτωχοποίηση στις οικογένειες μας, πολλοί απο εμάς δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ή ξενοικιάζουν. Σύντομα θα μπούμε στην αγορά εργασίας, και θα βιώσουμε τον νέο εργασιακό μεσαίωνα (απλήρωτη-μαύρη εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μισθοί πείνας).

Πέρα απο το φοιτητικό κίνημα και τον αγώνα μη εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου, έχουμε το χρέος να αγωνιστούμε δίπλα σε όλη την κοινωνία. Στα κινήματα πόλης, στα κινήματα άρνησης πληρωμών (χαράτσι, διόδια) και να συμμετέχουμε σε όλες τις λαικές αντιστάσεις. Να συσπειρωθούμε μέσω των γενικών συνελεύσεων της σχολής, να συζητήσουμε τις εξελίξεις, να ανταλλάξουμε ιδέες, να οργανώσουμε τους αγώνες που έρχονται. Τώρα είναι η ώρα να δώσουμε την απάντηση θέτοντας και πάλι τις ανάγκες της κοινωνίας στο προσκήνιο.

Ή εμείς ή αυτοί!!

“ACTA... la VISTA BABY,,

Μπορεί η μαζική διαμαρτυρία του διαδικτυακού κόσμου να πέτυχε όπως είδαμε την αναστολή των νομοσχεδίων SOPA και PIPA, τώρα όμως μια νέα συμφωνία “κατά της πειρατείας” έρχεται να ταράξει και πάλι τα νερά…

Στις 16 Δεκεμβρίου υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ε.Ε. εξουσιοδότηση για την υπογραφή της συμφωνίας ACTA, δημοσιευμένη στο τέλος ενός απλού δελτίου τύπου, το οποίο αφορούσε θέματα αλιείας και γεωργίας…Είναι φανερό οτι συστάθηκε και υπογράφηκε σχεδόν με απόλυτη μυστικότητα, χωρίς καθόλου δημόσιες διαβουλεύσεις με πολλούς από τους συμμετέχοντες να υποχρεώνονται να υπογράψουν σύμφωνα εμπιστευτικότητας πριν τους επιτραπεί η πρόσβαση στα σχετικά έγγραφα. Από την 1η Οκτωβρίου 2011 τη συμφωνία έχουν υπογράψει και οι ΗΠΑ, Καναδάς, Μεξικό, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη, Ελβετία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Μαρόκο, Ν. Κορέα, ενώ για να τεθεί σε ισχύ θα πρέπει να λάβει την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου τον προσεχή Ιούνιο.

Αλλά τι είναι επιτέλους αυτη η ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement – Εμπορική Συμφωνία Εναντίον της Πλαστογραφίας); Η ACTA είναι μια διεθνής συνθήκη που αποσκοπεί στην δημιουργία διεθνών κανόνων για την επιβολή του νόμου σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Για την ακρίβεια, ο τίτλος της συνθήκης υπαινίσσεται ότι αφορά πλαστά αγαθά όπως φάρμακα ή απομιμήσεις ειδών πολυτελείας. Παρόλα αυτά, το εύρος της είναι πολύ μεγαλύτερο και αναμένεται να επηρεάσει επίσης τον τρόπο με τον οποίο διανέμονται τα αγαθά στο διαδίκτυο και τις γενικότερες τεχνολογίες της πληροφορίας.

Δεν πρόκειται ουσιαστικά για μια συνήθη εμπορική συμφωνία. Απλά η μορφή της διακρατικής συμφωνίας χρησιμοποιείται για την παράκαμψη των συζητήσεων και του δημοκρατικού διαλόγου επί του θέματος σε κάθε μία από τις εμπλεκόμενες χώρες. Οι μόνοι που έχουν πρόσβαση στους διαπραγματευτές και τη διαδικασία είναι οι εταιρικοί κάτοχοι πάσης φύσεως πνευματικών δικαιωμάτων.

Είναι ένας τρόπος ακόμα να νομοθετούν οι ελίτ ερήμην των λαών και της κοινής γνώμης των χωρών τους, ένας τρόπος ακόμα να αναιρούνται στην πράξη οι δημοκρατικές διαδικασίες και η διαβούλευση. Στην τελική μορφή που θα έρθει προς ψήφιση, η μόνη επιλογή που θα δίνεται είναι είτε η ολική αποδοχή ή η συνολική απόρριψη των προβλέψεών της ACTA από τα επιμέρους κοινοβούλια.

Η υπογραφή της συμφωνίας έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στην Ευρώπη με χιλιάδες οργανώσεις, ακτιβιστές,χακτιβιστές αλλά και απλούς πολίτες να διαδηλώνουν, να κατηγορούν το ACTA για κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο, ενώ έχουν επισημάνει πολλά κρίσιμα ζητήματα που ανακύπτουν με τη συμφωνία. Μεταξύ αυτών:

#1 Δημιουργία ενός ιδιωτικοποιημένου δικτύου λογοκρισίας: Οι πάροχοι διαδικτυακής πρόσβασης μετατρέπονται σε επιτηρητές των διαδικτυακών συμπεριφορών των χρηστών τους, καθώς γίνονται νομικά υπεύθυνοι γι’ αυτές. Αυτό θα αναγκάσει τους παρόχους να παρακολουθούν μαζικά και γενικευμένα τις δραστηριότητες των χρηστών τους, βάζοντας όρια εκεί όπου οι ίδιοι, αυθαίρετα, εκτιμούν πως πρέπει. Οι πάροχοι αποκτούν λοιπόν αστυνομικό ρόλο σε συνεργασία με κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων (ΚΠΔ) και επιβάλλουν ποινές (αίρουν την πρόσβαση σε χρήστες ή κλείνουν την πρόσβαση σε «προβληματικούς» για τους ΚΠΔ ιστοχώρους). Καθώς οι πάροχοι θα είναι υπό την ισχυρή πίεση των ΚΠΔ (κυρίως της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας) θα εξωθηθούν σε φιλτράρισμα του διαδικτύου, μπλοκάρισμα «υπόπτων» ιστοχώρων (ή και απλά δυσάρεστων για τους ΚΠΔ)

#2 Στοχοποίηση εναλλακτικών δικτύων: Οι αναφορές σε «μέσα ευρείας διανομής για σκοπούς καταπάτησης πνευματικών δικαιωμάτων» δημιουργούν εύλογες ανησυχίες πως κάθε πλατφόρμα όπου δυνητικά θα μπορούσαν να υπάρξουν «παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων» θα μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο των σχετικών νόμων. Από πλατφόρμες blogging, δίκτυα P2P μέχρι προγράμματα ελεύθερου λογισμικού…

#3 Παράκαμψη ισχύοντος ποινικού δικαίου: Επιβάλλει ποινικές κυρώσεις που παρακάμπτουν τις νομοθετικές διαδικασίες και εγγυήσεις της Ε.Ε. και των κρατών – μελών τους, κάτι που καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο λόγω της ασάφειας των διατυπώσεων που χρησιμοποιούνται.

#4 Μόνιμη παράκαμψη της νομοθετικής διαδικασίας: Μια επιτροπή της ACTA θα μπορεί να μεταβάλλει τη συμφωνία και μετά την υιοθέτησή της, κάτι που ουσιαστικά την καθιστά μη εκλεγμένο νομοθέτη. Πρόκειται για παράδοση λευκής νομοθετικής επιταγής σε ένα αδιαφανές και ελεγχόμενο από ιδιωτικά συμφέροντα σώμα.

#5 Οι τελωνειακές αρχές αποκτούν αποφασιστική δικαιοδοσία για θέματα πνευματικών δικαιωμάτων των φορτίων που μεταφέρονται μέσα στην Ε.Ε. ή διά μέσου αυτής. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα π.χ. να μπορούν οι αρχές να κρατούν ή να κατάσχουν εμπορεύματα γενόσημων φαρμάκων, αλλά και σπόρων, απλά και μόνο με την καταγγελία, με κρισιμότατες συνέπειες για χώρες του Τρίτου Κόσμου και όχι μόνο…

Αυτό δεν είναι παρά ένα τμήμα των τεράστιων προβλημάτων που θα προκύψουν από την έγκριση της συμφωνίας ACTA. Η τελευταία δημοκρατική καταφυγή είναι πλέον το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να απορρίψει τελεσίδικα τη συμφωνία αυτή. Είναι κρίσιμο λοιπόν και στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, να τοποθετηθούν τα κόμματα και οι ευρωβουλευτές σχετικά με το θέμα αυτό. Ήδη βρισκόμαστε σε μια κρίση δημοκρατικής νομιμοποίησης στην EE . Θα την ενισχύσουν περαιτέρω...;;

Το Διαδίκτυο, ήδη από την ίδρυσή του, παρέχει νέους τρόπους προκειμένου οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να ασκούν τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας του Τύπου και της ελευθερίας του συνέρχεσθαι. Τα δικαιώματα αυτά δεν είναι απλά τα οφέλη μιας ελεύθερης κοινωνίας - είναι ακριβώς τα μέσα για τη διατήρηση αυτής της ελευθερίας της κοινωνίας. Εμείς σαν Αριστερή Ενότητα είμαστε υπέρμαχοι της ελέυθερης διακίνησης της γνώσης,της έρευνας και γενικοτερά της πληροφορίας στο διαδίκτυο.

Η κρίση (μας;), η χώρα (μας;), και εμείς…

Η ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κράτους εκτάκτου ανάγκης, τα δύο τελευταία χρόνια επιτίθεται στους εργαζόμενους και τη νεολαία λαμβάνοντας μέτρα που ουσιαστικά θεσμοθετούν τη διάλυση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και κατάκτησης.

Μέτρα όπως: το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, οι απλήρωτες υπερωρίες, η απόλυση στον πρώτο χρόνο δουλείας χωρίς αποζημίωση, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης, η επιβολή υψηλών φόρων [χαράτσι ακινήτων της ΔΕΗ, αύξηση ΦΠΑ κτλ], η μείωση των μισθών και συντάξεων, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, η μείωση στο μισό της αποζημίωσης απόλυσης, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων.

Επίσης, η ίδια πολιτική, προκειμένου να εναρμονίσει την εκπαίδευση με την αγορά έρχεται να θεσμοθετήσει και να μεγεθύνει τη μαύρη πλευρά του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αυτή της εισαγωγής των επιχειρήσεων στα μαθήματα και στην έρευνα και της παραχώρησης της διοίκησης των πανεπιστημίων σε αυτές, καθώς και τη δημιουργία “νέου τύπου” εργαζομένων με τη κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, την εντατικοποίηση και την ατομικότητα.

Οι όλο και καινούργιοι κύκλοι δημοσιονομικών μέτρων όμως δεν κατάφεραν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση και μείωση του χρέους όπως επανειλημμένα υπόσχονται οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής τάξης. Η κρίση που διανύουμε, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι τέτοιου μεγέθους που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, πέρα από περιοδικό φαινόμενο στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αποτελεί μια δυναμική κατάσταση η οποία δεν επηρεάζει μόνο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά επαναπροσδιορίζει και τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Έτσι, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το αποτέλεσμα μιας νέας συμφωνίας της εγχώριας και μέρους της παγκόσμιας αστικής τάξης, προκειμένου η πρώτη να διατηρήσει τη θέση της και η δεύτερη να μη ρισκάρει μέρος των κερδών της μέσω μιας επικείμενης ελληνικής χρεωκοπίας. Αυτή η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο όπως “εθνική ενότητα”,”εθνική σωτηρία”, “σωτηρία της πατρίδας”, το οποίο πάτησε πάνω στην ήδη καλλιεργημένη εθνική συνείδηση, όχι μόνο έγινε αποδεκτή από το 50% του κόσμου,αλλά μπόρεσε και να συμπεριλάβει από “σοσιαλδημοκράτες” μέχρι και φασίστες. (Ο νέος υπουργός υποδομών Μάκης Βορίδης υπήρξε μέλος της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ)

Όλη αυτή η ρητορική για τη “σωτηρία της χώρας” είναι το λιγότεροαποπροσανατολιστική. Δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Δεν θα βγούμε όλοι μαζί ως χώρα από την κρίση. Από την κρίση θα βγούνε ή οι “από πάνω” μέσω της συνεχόμενης υποτίμησης της εργασίας μας ή ΕΜΕΙΣ μέσω της ανατροπής τους.

Σε όλη αυτή τη συγκυρία ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει μείνει ουδέτερος. Ξεκινώντας από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5 Μάη 2010 και συνεχίζοντας με μία σειρά κοινωνικών αγώνων όπως αυτός της Κερατέας και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι αγώνες είχαν ένα κοινό τόπο: συγκρούστηκαν συνολικά με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Όλοι αυτοί οι αγώνες κατέληξαν και κορυφώθηκαν στο κίνημα των πλατειών και την πλατεία συντάγματος, όπου εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκεντρωνόταν για εβδομάδες, με αιτήματα ενάντια στο μνημόνιο, την κυβέρνηση αλλά και κάθε συνεχιστή της πολιτικής της. Αποκορύφωμα της λαϊκής οργής αλλά και της κρατικής καταστολής, ήταν η περικύκλωση της Βουλής στις 28 και 29 Ιουνίου. Το κράτος έδειξε ξεκάθαρα πόσο φοβάται τη λαϊκή αντίδραση, καταστέλλοντας με τον πιο βίαιο και ξεδιάντροπο τρόπο τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι αγώνες όμως συνεχίστηκαν με καταλήψεις διαρκείας σε εκατοντάδες σχολεία και σχολές, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων από εργαζομένους, με απεργίες διαρκείας και με αυθόρμητες εκρήξεις λαϊκής οργής κατά τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου. Για να καταλήξουμε στην τελευταία γενική απεργία της 19 και 20 Οκτωβρίου. Μια από τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολίτευσης τόσο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων όσο και στη συμμετοχή εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των μικροϊδιοκτητών στην απεργία. Η κυβέρνηση τρομοκρατημένη από το μέγεθος του λαϊκού ξεσηκωμού επιστράτευσε ακόμη και παρακρατικά στοιχεία με στόχο τη διάσπαση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος.

Σε αυτά τα πλαίσια, το αίτημα του να πέσει η κυβέρνηση δεν είναι αρκετό. Το αστικό πολιτικό μπλοκ βλέπουμε ότι έχει ήδη συσπειρωθεί και οργανωθεί. Από την πλευρά μας, βλέπουμε επίσης πως η μαζικότητα από μόνη της δεν αρκεί. Χρέος μας είναι να απαντήσουμε με οργάνωση και ενότητα με όλα τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας (συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, λαϊκές συνελεύσεις). Οι δυνάμεις της αριστεράς χρειάζονται τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κινηματική συσπείρωση προκειμένου να σταματήσουν τη συνεχιζόμενη εργασιακή υποτίμηση και κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλει αυτή η πολιτική.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική, που μέσω της αναδιανομής του πλούτου, της βαριάς φορολόγησης του κεφαλαίου, της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, της εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, θα στοχεύει στην λαική εξουσία.

• Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων. Ισχυρό φοιτητικό κίνημα σημαίνει ελπίδα και δύναμη όλης της κοινωνίας.

• Συμμετέχουμε στην δημιουργία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, την Πέμπτη 24/11 στις 19:00 στο κτίριο του εργατικού κέντρου.

“Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική”

Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Με βάση το παραπάνω είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πολυτεχνείο:

Δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων,

Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα,

Δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών,

Δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και

Δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος.

Αλλά:

Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας αξιοπρεπή ζωή και λευτεριά και

Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης,

Είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του ιστορικού Πολυτεχνείου,

Είναι η σύνδεση των αγώνων εκείνης της γενιάς με τους αγώνες της δικιάς μας γενιάς, για ίδια πολλές φορές αιτήματα.

Όμως η φράση “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα, φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.

Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα τα σχεδίαζε η Επταετία! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.

Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-“απάτη”; Ένα τύπο αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι, οι δικτατορίες περισσότερο από αμερικανόφερτες ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσουν οι ισχυροί στους κινδύνους ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης των ανίσχυρων κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.

Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζει αντισυνταγματικά μέτρα (απολύσεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας), δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Όταν στηρίζεται η ιδέα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση τεχνοκράτες τη διακυβέρνηση ουσιαστικά εκφυλίζουν την πολιτική σαν όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας από μεριάς μας. Ακόμα και όταν οι αποφάσεις μας εκχωρούνται σε κέντρα αποφάσεων εκτός συνόρων καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό αλλά βαθειά αντιδημοκρατικό. Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση των ισχυρών να κάνουν τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα υπέρογκα κέρδη τους.

Κάποιος άλλος, λοιπόν, σήμερα πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία…

Τα ζήτημα όμως είναι να μη παγιδευτούμε στα “δημοκρατικά” διλήμματα που μας θέτουν οι αντίπαλοι (“ευρώ ή δραχμή”, “Γιωργάκης ή Σαμαράς”), αλλά να τα θέσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουμε. Έτσι, οφείλουμε να αγωνιστούμε για:

ΨΩΜΙ: Τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας”, μας στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.

ΠΑΔΕΙΑ: Ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.

Ή ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!!!

Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε τα παραπάνω είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες μας και όσον αφορά το σύλλογό μας, οι Γενικές μας Συνελεύσεις, όπου αποφασίζουμε συλλογικά τη δράση μας και συντονίζουμε τους αγώνες μας για να υπερασπίσουμε όσα μας ανήκουν. Η παρουσία όλων μας και η ενεργός συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες είναι αυτή που διασφαλίζει ότι οι αγώνες μας θα έχουν αποτέλεσμα και θα είναι νικηφόροι. ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…!!!

• Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων!

• Μπλοκάρουμε κάθε διαδικασία εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου, ξεκινώντας από την εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος Ε&Τ Υπολογιστών στις 21-23 Νοεμβρίου!

• Συμμετέχουμε στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα στις 17 Νοέμβρίου!

  
  

Εμπρός! Στο δρόμο έξω αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται.

Σήμερα κιόλας, μπορεί να ‘ναι πολύ αργά (Μπέρτολ Μπρεχτ)