Αριστερή Ενότητα Τρίπολης: Η κρίση (μας;), η χώρα (μας;), και εμείς…

Η ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κράτους εκτάκτου ανάγκης, τα δύο τελευταία χρόνια επιτίθεται στους εργαζόμενους και τη νεολαία λαμβάνοντας μέτρα που ουσιαστικά θεσμοθετούν τη διάλυση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και κατάκτησης.

Μέτρα όπως: το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, οι απλήρωτες υπερωρίες, η απόλυση στον πρώτο χρόνο δουλείας χωρίς αποζημίωση, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης, η επιβολή υψηλών φόρων [χαράτσι ακινήτων της ΔΕΗ, αύξηση ΦΠΑ κτλ], η μείωση των μισθών και συντάξεων, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, η μείωση στο μισό της αποζημίωσης απόλυσης, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων.

Επίσης, η ίδια πολιτική, προκειμένου να εναρμονίσει την εκπαίδευση με την αγορά έρχεται να θεσμοθετήσει και να μεγεθύνει τη μαύρη πλευρά του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αυτή της εισαγωγής των επιχειρήσεων στα μαθήματα και στην έρευνα και της παραχώρησης της διοίκησης των πανεπιστημίων σε αυτές, καθώς και τη δημιουργία “νέου τύπου” εργαζομένων με τη κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, την εντατικοποίηση και την ατομικότητα.

Οι όλο και καινούργιοι κύκλοι δημοσιονομικών μέτρων όμως δεν κατάφεραν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση και μείωση του χρέους όπως επανειλημμένα υπόσχονται οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής τάξης. Η κρίση που διανύουμε, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι τέτοιου μεγέθους που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, πέρα από περιοδικό φαινόμενο στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αποτελεί μια δυναμική κατάσταση η οποία δεν επηρεάζει μόνο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά επαναπροσδιορίζει και τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Έτσι, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το αποτέλεσμα μιας νέας συμφωνίας της εγχώριας και μέρους της παγκόσμιας αστικής τάξης, προκειμένου η πρώτη να διατηρήσει τη θέση της και η δεύτερη να μη ρισκάρει μέρος των κερδών της μέσω μιας επικείμενης ελληνικής χρεωκοπίας. Αυτή η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο όπως “εθνική ενότητα”,”εθνική σωτηρία”, “σωτηρία της πατρίδας”, το οποίο πάτησε πάνω στην ήδη καλλιεργημένη εθνική συνείδηση, όχι μόνο έγινε αποδεκτή από το 50% του κόσμου,αλλά μπόρεσε και να συμπεριλάβει από “σοσιαλδημοκράτες” μέχρι και φασίστες. (Ο νέος υπουργός υποδομών Μάκης Βορίδης υπήρξε μέλος της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ)

Όλη αυτή η ρητορική για τη “σωτηρία της χώρας” είναι το λιγότεροαποπροσανατολιστική. Δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Δεν θα βγούμε όλοι μαζί ως χώρα από την κρίση. Από την κρίση θα βγούνε ή οι “από πάνω” μέσω της συνεχόμενης υποτίμησης της εργασίας μας ή ΕΜΕΙΣ μέσω της ανατροπής τους.

Σε όλη αυτή τη συγκυρία ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει μείνει ουδέτερος. Ξεκινώντας από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5 Μάη 2010 και συνεχίζοντας με μία σειρά κοινωνικών αγώνων όπως αυτός της Κερατέας και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι αγώνες είχαν ένα κοινό τόπο: συγκρούστηκαν συνολικά με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Όλοι αυτοί οι αγώνες κατέληξαν και κορυφώθηκαν στο κίνημα των πλατειών και την πλατεία συντάγματος, όπου εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκεντρωνόταν για εβδομάδες, με αιτήματα ενάντια στο μνημόνιο, την κυβέρνηση αλλά και κάθε συνεχιστή της πολιτικής της. Αποκορύφωμα της λαϊκής οργής αλλά και της κρατικής καταστολής, ήταν η περικύκλωση της Βουλής στις 28 και 29 Ιουνίου. Το κράτος έδειξε ξεκάθαρα πόσο φοβάται τη λαϊκή αντίδραση, καταστέλλοντας με τον πιο βίαιο και ξεδιάντροπο τρόπο τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι αγώνες όμως συνεχίστηκαν με καταλήψεις διαρκείας σε εκατοντάδες σχολεία και σχολές, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων από εργαζομένους, με απεργίες διαρκείας και με αυθόρμητες εκρήξεις λαϊκής οργής κατά τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου. Για να καταλήξουμε στην τελευταία γενική απεργία της 19 και 20 Οκτωβρίου. Μια από τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολίτευσης τόσο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων όσο και στη συμμετοχή εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των μικροϊδιοκτητών στην απεργία. Η κυβέρνηση τρομοκρατημένη από το μέγεθος του λαϊκού ξεσηκωμού επιστράτευσε ακόμη και παρακρατικά στοιχεία με στόχο τη διάσπαση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος.

Σε αυτά τα πλαίσια, το αίτημα του να πέσει η κυβέρνηση δεν είναι αρκετό. Το αστικό πολιτικό μπλοκ βλέπουμε ότι έχει ήδη συσπειρωθεί και οργανωθεί. Από την πλευρά μας, βλέπουμε επίσης πως η μαζικότητα από μόνη της δεν αρκεί. Χρέος μας είναι να απαντήσουμε με οργάνωση και ενότητα με όλα τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας (συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, λαϊκές συνελεύσεις). Οι δυνάμεις της αριστεράς χρειάζονται τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κινηματική συσπείρωση προκειμένου να σταματήσουν τη συνεχιζόμενη εργασιακή υποτίμηση και κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλει αυτή η πολιτική.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική, που μέσω της αναδιανομής του πλούτου, της βαριάς φορολόγησης του κεφαλαίου, της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, της εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, θα στοχεύει στην λαική εξουσία.