Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

“Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική”

Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Με βάση το παραπάνω είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πολυτεχνείο:

Δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων,

Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα,

Δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών,

Δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και

Δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος.


Αλλά:

Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας αξιοπρεπή ζωή και λευτεριά και

Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης,

Είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του ιστορικού Πολυτεχνείου,

Είναι η σύνδεση των αγώνων εκείνης της γενιάς με τους αγώνες της δικιάς μας γενιάς, για ίδια πολλές φορές αιτήματα.


Όμως η φράση “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα, φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.


Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα τα σχεδίαζε η Επταετία! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.


Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-“απάτη”; Ένα τύπο αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι, οι δικτατορίες περισσότερο από αμερικανόφερτες ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσουν οι ισχυροί στους κινδύνους ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης των ανίσχυρων κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.


Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζει αντισυνταγματικά μέτρα (απολύσεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας), δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Όταν στηρίζεται η ιδέα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση τεχνοκράτες τη διακυβέρνηση ουσιαστικά εκφυλίζουν την πολιτική σαν όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας από μεριάς μας. Ακόμα και όταν οι αποφάσεις μας εκχωρούνται σε κέντρα αποφάσεων εκτός συνόρων καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό αλλά βαθειά αντιδημοκρατικό. Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση των ισχυρών να κάνουν τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα υπέρογκα κέρδη τους.


Κάποιος άλλος, λοιπόν, σήμερα πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία…

Τα ζήτημα όμως είναι να μη παγιδευτούμε στα “δημοκρατικά” διλήμματα που μας θέτουν οι αντίπαλοι (“ευρώ ή δραχμή”, “Γιωργάκης ή Σαμαράς”), αλλά να τα θέσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουμε. Έτσι, οφείλουμε να αγωνιστούμε για:


ΨΩΜΙ: Τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας”, μας στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.


ΠΑΔΕΙΑ: Ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.


Ή ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!!!

Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε τα παραπάνω είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες μας και όσον αφορά το σύλλογό μας, οι Γενικές μας Συνελεύσεις, όπου αποφασίζουμε συλλογικά τη δράση μας και συντονίζουμε τους αγώνες μας για να υπερασπίσουμε όσα μας ανήκουν. Η παρουσία όλων μας και η ενεργός συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες είναι αυτή που διασφαλίζει ότι οι αγώνες μας θα έχουν αποτέλεσμα και θα είναι νικηφόροι. ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…!!!


  • Δυναμώνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων!

  • Μπλοκάρουμε κάθε διαδικασία εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου, ξεκινώντας από την εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος Ε&Τ Υπολογιστών στις 21-23 Νοεμβρίου!

  • Συμμετέχουμε στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα στις 17 Νοέμβρίου!


Εμπρός! Στο δρόμο έξω αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται.

Σήμερα κιόλας, μπορεί να ‘ναι πολύ αργά (Μπέρτολ Μπρεχτ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: